Automatische knoopsgatvoet

Ik mocht altijd terugkomen als ik vragen had, zei de man van de winkel waar ik eind december een nieuwe naaimachine kocht. Vandaag doe ik dat, want intussen heb ik een heel lijstje vragen. In de kerstvakantie heb ik me in de machine verdiept en met het instructieboekje en wat ik al wist, kwam ik een heel eind. Maar met sommige aanwijzingen kan ik niet uit de voeten, zoals de opmerking dat er geen ruimte mag zitten “tussen de lip en de front van de automatische knoopsgatvoet”. Het bijbehorende plaatje maakt me niet wijzer.

Een automatische knoopsgatvoet kende ik nog niet en ik vind het een geweldige uitvinding. Ik hoef alleen de knoop van mijn keuze op het goede plekje in de knoopsgatvoet te leggen en alle knoppen goed af te stellen (dat dan weer wel!) en dan maakt de naaimachine geheel zelfstandig een knoopsgat waar de knoop precies doorheen past. Wel moet ik zorgen dat er geen ruimte zit tussen de lip en de front... Het eerste knoopsgat dat ik uitprobeer, laat prompt de afwijking zien die ontstaat als er wél ruimte tussen de lip en de front zit. Dat is dus zoiets waar ik niet uit kom.

Onze telefonische afspraak op zaterdagmorgen 10 uur is bij mijn naaimachineman niet bekend, maar hij vraagt me wat ik wil weten. Als ik losbarst met mijn vragenlijstje, knikt hij. “Het is nog vroeg, maar hier komen we wel uit.”

Eerst gaat hij koffie zetten en ik trek m’n jas uit.

Rustig geeft hij antwoord op al mijn vragen. Tot ik tenslotte zelfs weet hoe ik dat knoopsgat in orde moet krijgen. Dan kijkt ie me nadenkend aan.

“Maak je ook kleding met de machine?” vraagt hij en ik zeg dat dat wel de bedoeling is. Hij oppert dat een cursusje misschien iets voor mij is, “maar volgens mij wil je het echt góed doen, hè.” Ik knik.

“Sja, want er zijn veel cursussen, maar vaak zijn dat van die clubjes die meer voor de gezelligheid zijn…”

Hij rommelt tussen een verzameling foldertjes en visitekaartjes en vist er een kaartje uit dat hij me geeft. “Je moet Mieke gewoon maar eens bellen en zeggen waar je naar op zoek bent.” zegt hij. “Ik denk dat zij precies de goeie is voor jou.”

 

 Met het kaartje in mijn tas ga ik even later de deur uit. Op weg naar mijn volgende bestemming: een grote stoffenhal. Het is even zoeken, want ik ben er nooit eerder geweest, maar op een onooglijke plek naast een bedrijventerrein, achter een kleine, witte deur, is een grote ruimte vol rollen stof. Ik vind er een mooi katoentje voor een dekbedhoes en een kleurige lap tricot voor een t-shirt. Twee eenvoudige projecten om mee te beginnen. Knoopsgaten komen daar niet aan te pas, maar daar kom ik binnenkort ook wel aan toe. Ik heb er zin in.